Po przeciwnych stronach podzielonego Berlina wzniesiono stalinowskie bloki mieszkalne na Karl Marx Allee i wysokie modernistyczne wieże w dzielnicy Hansa.
Kamienne fasady budynków z berlińską wieżą telewizyjną w oddali.
Po nieudanej blokadzie Berlina Zachodniego przez Stalina wspierany przez Sowietów rząd NRD przystąpił do budowy socjalistycznej utopii pośród ruin miasta. Na początku lat pięćdziesiątych mieszkańcy Berlina Zachodniego patrzyli z przerażeniem, gdy nowe bloki mieszkalne w stylu socjalistycznym (nazywane pałacami robotniczymi) i budynki handlowe przywłaszczyły sobie pruską estetykę wzdłuż wielkiego bulwaru komunistycznego wynalazku, Stalin Allee.
W latach 50. Berlin nie był jeszcze przedzielony murem, ale miasto było już spolaryzowane politycznie i kulturowo, mała architektura miejska nie była oczkiem w głowie planistów miejskich.
Konkurujące wizje miejskie dla zdewastowanego miasta były centralnym wątkiem na tym polu bitwy idei.
Na początku dekady we wschodniej części miasta reżim komunistyczny zbudował lśniący nowy bulwar o nazwie Stalin Allee – po sowieckim dyktatorze, który zdołał zginąć w 1953 roku. Zespół wielkich budynków mieszkalnych wzdłuż szerokiego, dwukilometrowego odcinka -długa ulica łączyła socjalistyczny klasycyzm z ozdobnymi pruskimi stylizacjami architektonicznymi. Od tego czasu został przemianowany na Karl Marx Allee.
Tymczasem po drugiej stronie miasta władze zleciły wielu modernistycznym architektom budowę nowej dzielnicy mieszkaniowej wśród ruin Berlina Zachodniego, w miejscu, które stało się Hansaviertel.
Modernistyczne osiedla w Berlinie
Budynki te, zaprojektowane przez Le Corbusiera i Waltera Gropiusa, mogą wkrótce dołączyć do swoich sowieckich rówieśników na listę światowego dziedzictwa UNESCO, jeśli berliński Senat dostanie swoją drogę.
Karl-Marx-Allee i Interbau 1957 — Mała architektura miejska i urbanistyka powojennego modernizmu to nazwa propozycji, która wejdzie do procedury niemieckiej tak zwanej „listy wstępnej” UNESCO.
Tymczasem Waldsiedlung Zehlendorf, czyli osiedle leśne Zehlendorf na dalekim zachodzie Berlina, ma rozbudować sześć istniejących „Berlińskich osiedli modernistycznych”, które w 2008 roku zostały wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.
Te rewolucyjne osiedla socjalne, zbudowane w latach 1913-1934, powstały głównie w okresie socjaldemokratycznej Republiki Weimarskiej . Wiele z nich było wizją mistrzów Bauhausu, takich jak Bruno Taut.